Om dit aan jou lyf te voel is anders. Statistieke en koerantopskrifte is ver. Jy dink jy weet iets van die emosie daarvan as jy die nuusberigte lees en op hoogte is van die nuutste verwikkelinge rondom entstowwe en mediese joernale. Jy praat mooiweerpraatjies oor dinge wat onder beheer is en dat jy sterk genoeg is ...

Maar, as die dood soos 'n dief in die nag kom en jou beroof van 'n vriend, van 'n familielid, dan kruip 'n ander realiteit tot diep onder jou vel in – tot in hoekies van jou hart wat jy beswaarlik geweet het bestaan.

Die offisier uit die Oekraïne se histeriese vrees is tasbaar. Nie oor hy koerantberigte gelees het of die nuwe statistiek nagevors het nie, maar oor die steeds groeiende lys van vriende en familie wat slagoffer geword het van die virus wat hul lewens gesteel het.

En nou wil hy by Danie hoor oor die dood ... Hy wil weet van geluk vind in hierdie lewe. Dood en geluk. Hy is dringend opsoek na 'n pad uit die woestyn van weemoed, radeloosheid en angs.

Soos ons maar deesdae maak, het hy instinktief sy vrese in die Google soekblokkie ingetik in die hoop dat dit sinvolle antwoorde sou uitspoeg. Die gevolg: Meer angs, meer radeloosheid, dieper in die woestyn ...

Maar, Danie kan 'n alternatief bied. Dit word 'n geleentheid om te praat oor verlossing en die lewe hierna. Dit word 'n geleentheid om te praat oor geluk in 'n bitter deurmekaar wêreld. Hy is uit die veld geslaan as Danie 'n Russiese Bybel tevoorskyn bring. Hulle blaai saam, soek saam, bid saam – dinge wat Google nie kan doen nie. Vir die man uit die Oekraïne is daar 'n stukkie gerusstelling in hulle gesprek. Daar is vir 'n oomblik vrede.

Vir hom is dit net die begin van die pad. Danie se besoek is nie 'n kitsregruk waarna die lewe sonskyn en reënboë gaan wees nie. Dis 'n bewuswording van wat 'n lewe in God kan wees. Dis 'n nuwe moontlikheid dat daar selfs geluk kan wees in die heel donkerste van momente.

Danie is al amper by sy kar toe die offisier aangedraf kom. As dit enigsins moontlik is, het Danie dalk nog Bybels vir sy vriende aan boord.

Die teenstelling is enorm. In die skeepswêreld is dié skip die beste in sy klas, 'n moderne bastion van tegnologie en vooruitgang. Jerome, in teenstelling daarmee, beklee in die seeman-wêreld die heel laagste rang. Trouens, hy is rangloos, vervangbaar, die een wat al die skiewie werkies waarvoor die res te belangrik is moet verrig.

Ten spyte daarvan, merk Nico dadelik op dat die jong heer van Mindenau in die Filippyne, 'n ongewone aantrekkingskrag het wat ander, selfs die met rang en moue in rye blink strepe versier, soos 'n lig op 'n berg aantrek. Hy’t 'n aansteeklike energie ten spyte daarvan dat hy die minste is ...

Hy is vinnig by Nico om kennis te maak. Pa van twee, 'n seuntjie en dogtertjie, en 'n muse by die huis waarom sy lewe wentel, vertel hy met 'n vonkel in sy oog, maar tog ook 'n opwelling in sy stem. Want sy alles, dié waarvoor hy so lief is, is ver en die wêreld waarin hy hulle agtergelaat het, is 'n holderstebolder deurmekaar plek.

Maar, is dit vinnig duidelik, hy verstaan iets van geluk. Hy verstaan iets daarvan dat elke oomblik in God gesetel is en daarom transendeer dit ook hierdie moment van ver wees. En dis hierdie geluk, hierdie gesetel wees in God, wat onwillekeurig uit hom borrel en wat die wat in wêreldorde sy meerdere is, na hom aantrek omdat hy iets het wat meer blyk te wees as dit wat strepe op jou mou jou kan gee.

Nico vra uit oor die res van die bemanning. 'n Ent weg, staan 'n driemanskap ernstig en gesels. Jerome blyk elkeen se storie te ken - nie bloot die generiese temas nie, maar elkeen se unieke storie. Hy ken hul kommer oor die se pa, of die se dogter, oor die wat naby aan hulle is wat siek is, oor hul magteloosheid. Dit blyk dat die man uit Mindenau 'n gawe het om na harte te luister. Dis dalk dit – sy oopheid en gewilligheid om na elkeen se storie te luister wat hom so kosbaar maak vir sy mede-bemanning.

En hoe meer Nico met hom praat, hoe meer is dit duidelik dat daar 'n vlam van geloof in Jerome brand. Sy geluk is inderdaad gesetel in God. Wat meer is, is dat hy dit met ander aan boord deel. Hy ondersoek die literatuur wat Nico uit sy knapsak haal opgewonde. Noukeurig en met sorg, maak hy moeite om iets wat hy dink vir die manne aan boord sal werk, te vat. Want, daarin lê nie net vir hulle geluk wat dieper is as blote goedvoel nie, maar ook hul ewige heil.

Nico en Jerome sê soos ou vriende koebaai. Jerome draai om, 'n stapel literatuur in sy hand, en mik doelgerig na 'n bankie waar drie seemanne sit. Sy werk, duidelik nog nie klaar nie. 'n Gelukbringer inderdaad.

Ons blyk gek te wees na goedvoel – dis die verslawing van ons tyd. Ons histeriese strewe het ten doel om ons in 'n staat van euforiese ekstase te laat verkeer...Ons smag na 'n lewe waar een kop-in-die-wolke oomblik gevolg word deur 'n volgende, sodat ons bestaan noemenswaardig sal wees.

Die lewe is immers taai. Ons verdien 'n tikkie goedvoel. Dit, terloops, is die narratief van elke reklame brokkie op die kykkassie in ons woonkamer en die vetgedrukte letters in die dagblad waardeur ons daagliks gestoomroller en gebombardeer word.

Die middele tot die doel is legio: Luukshede, romantiese wegbreke, sport wat adrenalien in jou are injaag, eet, drink, dit, dat - elkeen net 'n ander dwelm.

Goedvoel is die maatstaf. As ons lyf en gemoed protesteer teen heeltyd hoog op 'goedvoel' wees, en ander emosies staan in die weg van hierdie gekke-geluk, beraam ons planne, gaan sien ons terapeute en drink ons pilletjie om die goedvoel weer in plek te kry.

Maar is dit genoeg?

Meestal is die middele vlietend, kits – niks meer as om ons naarstigtelik na 'n volgende regruk te laat smag nie. Goedvoel poog om geluk en vreugde permanensie te gee, maar misluk meestal skouspelagtig en laat ons leeg – steeds soekend, steeds smagtend ...

Want, die lewe blyk meer as bloot goedvoel te wees. Dit is nie net sonskyn, reënboë en prinsessies in tiaras nie – dis kompleks, seer, soms stukkend, 'n misterie in duisende skakerings. Goedvoel is deel daarvan, maar dis tog soveel meer? Dit is om ook hartseer en hartbreker te omhels as 'n noodwendige deel van ons hierwees.

Gelukkig wees is anders as goedvoel. Dis nie ronddryf op goed voel wolkies of die afwesigheid van lyding nie; dis eerder die konstante en vaste wete dat God aanwesig is. Geluk transendeer elke moment, sonskyn of donderstorm, met die wete dat God daarin teenwoordig is. Dit kleur elke oomblik in op 'n Godgegewe manier.

Ons mag maar goedvoel – dis ook goed om te weet wat ons laat goedvoel – maar dit wat ons bestaan anker in die hier en nou, is 'n diepe bewustheid dat God in elke skakering van ons lewe daar is. Dat daar selfs in die onuitspreeklike tragedie van 'n Man aan 'n Kruis geluk kan wees ...

Seemanne beleef ook die lewe in al sy skakerings. Soms is dit sonskyn en reënboë, maar soms stormweer en hartseer. Die afgelope tyd dalk meer stormweer as sonskyn. In wat beskryf word as die ergste humanitêre krisis wat die skeepindustrie al ooit moes deurleef, was elke aspek van hul bestaan in die laaste jaar onder skoot. Buiten die gewone wegwees van die huis, wat opsigself traumaties is, het die wêreld die deur vir seemanne toegemaak. Op 'n stadium is berig dat tot soveel as 600 000 seemanne se kontrakte verstryk het en dat hul op skepe vassit, baie vir solank as sestien maande. Die tol wat dit eis is geweldig. 'n Eksponensiële toename in selfdood. 'n Gevoel van hulpeloosheid as die nuus kom dat 'n ma, pa of vrou slagoffer geword het van die Covid19-roofdier. Angs oor 'n geweldige toename in seeroweraanvalle aan die Weskus van Afrika. Dit alles stapel op soos dreigende onweerswolke om die perfekte emosionele storm te verseker.

Bomenslik sou ons dadelik sê. En tog is seemanne, hoe vreesloos en weerbaar oënskynlik, net mense. Doodgewone, weerlose mense wat ook droom oor goedvoel-oomblikke. Wat ook lugkastele bou. Maar, net soos ons smag hulle nie regtig na die vervlietende goedvoel-gevoel nie, maar na daardie geluk wat dieper lê as goedvoel ... daardie diep bewustheid dat God teenwoordig is in elke skakering en emosie van die lewe.

Ons begeerte by CSO is om hul in elke situasie, ongeag die skakering daarvan, te herinner dat God dit transendeer. Dat geluk inderdaad nie aan die einde van die reënboog te vind is nie, maar in elke moment waarin God teenwoordig is. Ons kan net hoop dat hulle daarin geluk kan vind. Dat hulle daarin vir God sal vind.

Laat ons juig oor 'n nuwe medewerker! Laat ons jubel, feesvier, want die oes is groot en die arbeiders min. 

Alex se storie begin midde-in 'n woedende storm ter see. Vegtend teen die huilende wind wat in die donker nag die seesproei kwaad oor die dek aanjaag sodat jy blind jou pad moet vind, moes Alex 'n laaste veiligheidsmeganisme op die rammelende skip nagaan. Nog net een, dan sou hy ook die knus binnekant van die skip as verweer teen die storm gaan opsoek.

Om die golf wat oor die skip gespoel het in mensetaal te probeer verwoord is gebrekkig. Majestueus. Enorm. Angswekkend. Groots - Alles gebrekkig.  Soos dryfhout het die water hom moeiteloos saamgesleur oor die dek en hom baie meters verder oor die rand gegooi. In 'n laaste gryp na 'n strooihalm het sy vingers se laaste litte tog iets raakgevat. Hangend tussen lewe en dood, hemel en aarde, het hy magteloos probeer om homself op te hys na bo.

Vreemd hoe, wanneer jy dood in die oë kyk, wanneer jou watergraf meters naby soos 'n honger leeu lê en wag, jy perspektief kry. Hoe 'n oogwink na 'n duisend uur is. Vreemd hoe nood leer bid.

In daardie oomblik het Alex tot God geroep, gesmeek, gepleit – en soos die laaste vashou uit sy vingerpunte verdwyn, het twee hande skielik syne stewig vasgevat. Op die brug het iemand gesien hoe die golf oor hom breek en met nie 'n oomblik te spaar nie, kon hy net betyds sy lewe red.

Vandaar Alex se belofte. 'n Belofte wat steeds staan. Om sy lewe te wy aan die Een wat luister as die dood maar 'n haarbreedte ver is.

Waar Alex sy verhaal aan Danie in Port Elizabeth se hawe  vertel, beaam sy makkers dit gou. Hulle vertel vinnig hoe Alex hul Bybelstudie laat hou, laat saam bid, hulle motiveer en konstant herinner dat ook hulle deur die Man van die Kruis vrygekoop is. Dit doen Alex met stukke flenterpapier wat hy oor tyd bymekaar gemaak het. Daar is geen Bybel aan boord nie.

As Danie aanbied om aan elkeen in die groep 'n Bybel in sy eie taal te gee, is die atmosfeer elektries. Dis 'n jubelfees. 'n Viering!  En so vat Alex en sy maats, elk gewapen met 'n Bybel, die Evangelie die wye wêreld in.  Hulle is nou ons medewerkers ...

Dis wat donasies aan ons moontlik maak. Die geskenk wat  gegee word en gaan aanhou gee.